Discrimination and its aspect is widely discussed. If you have not heard of it, you have probably experienced it. It is clearly perceived negatively, and in most cases, we want to counteract it. It is differential treatment based on the characteristics that a person possesses. Anyone can be singled out for this fun, and since we like to label and judge in advance, the list is long (and getting longer).
Equality (of people with disabilities) is described in many legal documents (the issue is addressed, among others, in the Constitution of the Republic of Poland, the Charter of Fundamental Rights of the European Union and the Charter of the Rights of Persons with Disabilities). Its absence is described as a subjective feeling of the discriminated person and an objective feeling of the general public. „Something is wrong,” everyone says.
Discrimination against people with disabilities can manifest itself in exclusion from social life (inability to use urban resources), limited access to information (lack of alternative formats), difficulties in finding employment, architectural barriers, or inadequate medical care.
„Sio, sio” – to drive disabled people (especially ataxics) away from a place, you do not have to try too hard, the architecture does. „I am sorry, but you can not come in.”
But before we start screaming that they discriminate, let us approach everything carefully and reasonably. Willingness is important, especially when there is no option (and in most cases, there is not). Not having (or not having) can be a feature, not discrimination. Think of us, and together we will find a solution.
In order to create a society that operates on the principle of equality, „affirmative action” was introduced, which aims to equalize the opportunities of a particular group of people through a specific, temporary solution. This is a method to ensure the recognition of groups that have been discriminated against in the past.
This concept is implemented in different ways, and while it should be positive, it does not feel that way. The roles are reversed, and now someone else has the privilege, the relentless attempt at equality. As one approaches, the other recedes. Balance above all, but only in principle.
We mean well, but you can not change human nature. Those who benefit from privileges are discriminated against again, what has changed? One bar in the report and in the company is now „diversity.” Those who take advantage of help are seen as less competent and capable, which lowers their self-confidence and self-esteem.
Preferential treatment of an individual or group based on discrimination (even positive discrimination) leads to feelings of unfairness and frustration. Hiring programs based on equity criteria, preferential employment policies, preference in college admissions, limited financial aid, education, or welfare.
Introduction of the quota system (setting minimum requirements for the representation of a particular group in the organization).
Let us respect diversity (that’s enough, you do not have to kiss toes).
Dyskryminacja i jej aspekt jest szeroko dyskutowana. Jeśli o niej nie słyszeliście, to pewnie jej doświadczyliście. Postrzegana jest zdecydowanie negatywnie i w większości przypadków, chcemy jej przeciwdziałać. Jest to różne traktowanie, ze względu na cechy, jakie ta osoba posiada. Każda może zostać wybrana do tej zabawy, a że lubimy etykietkować i oceniać z góry lista jest długa (i ciągle się poszerza).
Równość (niepełnosprawnych) opisywana jest w wielu dokumentach prawnych (problem porusza m.in. Konstytucja RP, Karta Praw podstawowych Uni Europejskiej, Karta Praw Osób Niepełnosprawnych). Jej brak opisywany jest jako subiektywne odczucie osoby dyskryminowanej i obiektywne odczucie ogółu. “Coś jest nie tak” – stwierdzają wszyscy.
Dyskryminacją niepełnosprawnych może być wykluczenie z życia społecznego (brak możliwości korzystania z zasobów miasta), ograniczenie dostępu do informacji (brak alternatywnych formatów), trudność w znalezieniu pracy, bariery architektoniczne czy niedostosowana opieka medyczna.
“Sio, sio” – aby niepełnosprawnych (szczególnie ataksyjnych), skądś wygonić, wysilać się za bardzo nie trzeba, architektura załatwia sprawę. “Bardzo mi przykro, ale nie wejdziesz”.
Zanim jednak zaczniemy wrzeszczeć, że dyskryminują, podejdźmy do wszystkiego rozważnie i rozsądnie. Ważne są chęci szczególnie gdy nie ma możliwości (a w większości przypadków ich nie ma). Nie posiadanie (bądź posiadanie), może być cechą, a nie dyskryminacją. Pamiętaj o nas i już, razem coś wymyślimy.
By stworzyć społeczeństwo, które funkcjonuje na zasadzie równości wprowadzono “dyskryminację pozytywną”, która ma za zadanie wyrównanie szans danej grupy osób poprzez konkretne, czasowe rozwiązanie. Jest to metoda zapewnienia uznania dla grup, które w przeszłości były dyskryminowane.
Koncepcja ta realizowana jest w różny sposób i mimo tego, iż w założeniu ma być pozytywna, raczej się jej tak nie odczuwa. Role się zamieniają i teraz przywileje ma ktoś inny, nieustająca próba równania. Gdy jeden się zbliża, drugi się oddala. Balans przede wszystkim, ale chyba tylko w założeniu.
Chcemy dobrze, ale ludzkiej natury nie zmienisz. Korzystający z przywilejów jest znów dyskryminowany, co się zmieniło? Słupek w raporcie, a firma jest teraz “diversity”. Korzystających z pomocy uznaje się za mniej kompetentnych i zdolnych, obniżając ich poczucie samodzielności i wartości.
Faworyzowanie jakiejkolwiek osoby czy grupy z powodu dyskryminacji (nawet pozytywnej), prowadzi do poczucia niesprawiedliwości i frustracji WSZYSTKICH. Programy rekrutacyjne na podstawie kryteriów równościowych, preferencyjna polityka zatrudnienia, preferencje przy przyjęciu na studia, ograniczone wsparcie finansowe, edukacja czy pomoc społeczna. Wprowadzenie systemu kvot (ustalenie minimalnych wymagań, co do reprezentacji danej grupy w organizacji).
Szanujmy różnorodność (tyle wystarczy, nie musisz po stopach całować).